O książce: 2014 / Korzenie kwiatów umysłu sięgają głęboko - gdzie ciemność jest tak ciemna, że ​​wydaje się Światło z góry jak cień. Tam nasiona snów czekają na swój czas, a każde z nich dojrzewa i otwiera się, by odsłonić światu swój własny list, który jest bardziej dźwiękiem niż znakiem. Śpiący staje się czymś w rodzaju instrumentu muzycznego – trąbką lub skrzypcami. I tak jak skrzypce czy trąbka nie pamiętają wczorajszej muzyki, tak ludzie nie pamiętają swoich snów. Sny splatają się w przestrzeniach niedostępnych dla ludzi na jawie. Kwiaty marzeń kwitną szybko – w ciągu kilku minut lub chwil, ale więdną przez długi czas. Czasami marzenie dziadka jest nadal śnione przez jego wnuki i wnuki jego wnuków. Czasem stary sen boli jak niezagojona rana, czasem rozgrzewa jak wspomnienie chwili szczęścia przeżytej w odległym dzieciństwie. Osoba pozbawiona snu zaczyna marzyć; a ci, którzy są pozbawieni nawet tego, sami są przyrównani do snu...